TKP Genel Sekreteri Kemal Okuyan muhalefet partilerinin milletlerarası alandaki siyasetlerini, Batı’yla bağlarını güçlendirme stratejisini ve bunun Türkiye’ye yansımalarını kıymetlendirdi.
Okuyan’ın soL Haber Portalı’ndan yayımlanan “Muhalefetin anlamadığı” başlıklı yazısının tamamı şöyle:
Toplumun ezici çoğunluğunun temel gündemi hayat pahalılığı. Uzun müddettir bu türlü, son dört aydır mutlak olarak bu türlü.
Koşullar böyleyken muhalefetin ne yapmasını beklerdiniz? Örneğin son iki yıl daima “erken seçim” talep etmişken, toplumdaki yansıları hiç değilse bu talep doğrultusunda harekete geçirmeyi denemesi muhalefet açısından mantıklı olmaz mıydı?
Daha evvel çok söyledik, halkın yansısını sokağa taşımak devrimcilik kriteri değildir. Dünyada nizam partisi olduğundan hiç kuşku duyamayacağımız birçok parti hayat pahalılığı, yolsuzluk üzere başlıklarda protesto şovları düzenlemekte ya da kitle aksiyonlarını kendi hanelerine yazmaya çalışmaktadır.
Devrimci oldukları için değil. Sistemi korumak için!
Avrupa’yı bir kenara koyalım, bugün Sri Lanka, Pakistan üzere Asya ülkelerinde tertip muhalefeti, nizam dışı muhalefetin önünü kesmek için sokağa çıkmaktadır.
Bizde ise, CHP ve İYİP hayat pahalılığına karşı TKP ve diğer örgütler protestolara başladıkları anda “provokasyona gelmeyin” diye halkı konuta kapanmaya çağırıp sonra da gazı almak için birer adet miting yaparak olayı halletmişti.
Bizim için âlâ… Halk bunların kime hizmet ettiğini görüyor, sistem muhalefeti ortadan çekiliyor.
Bizim için makus… Halkın içinde seçimi beklemenin en hakikat tercih olduğunu düşünen hâlâ geniş bir kesim olduğu için toplumsal atalet güçleniyor, hoşnutsuzluk karamsarlık ve çaresizliğe dönüşüyor.
Peki neydi 4’lü ya da 6’lı muhalefetin hesabı?
Halkın yansısını sandığa kilitlemek, biraz da bu sayede emperyalist merkezlerin ve işverenlerin gözüne girmek, ayrıyeten önümüzdeki periyot gereksinim duydukları AKP kökenli gücün yönetilebilmesi için olağanlaşma sağlamak.
Enflasyon anormalleştikçe muhalefet olağanlaşma peşine düşüyordu.
Şimdi soru şu: Başarılı olacaklar mı?
Bu soruya birden fazla düzlemde karşılık verilebilir. İlerleyen günlerde değişik boyutlarına değinirim lakin bugün muhalefetin bu devir ve bu coğrafyanın en bariz özelliğinden bihaber olduğunu anlatmak istiyorum.
“Derin stratejist Davutoğlu, devleti bilen Akşener, memleketler arası piyasaların adamı Babacan, ittifaklar ustasına dönüşen Kılıçdaroğlu”nun bir ezberi var: Erdoğan kendisini iktidara taşıyan batılı ülkelerin ve batı ile ekonomik-siyasal entegrasyondan yana olan sermaye etraflarının itimadını yitirdi; artık sıra bizde!
Bir bakış açısıyla çok gerçek. Bugünkü muhalefet tam da bu kesitler tarafından bir ortaya getirildi ve iktidar alternatifi yapıldı. Münasebetiyle parayı elinde tutanlar kendilerini sağlama almış durumda.
Ancak… Bugünkü gelişmişlik seviyesiyle Türkiye kapitalizminin 2000’lerin başındaki tipten bir “batı” entegrasyonunu yaşamasının önünde birden fazla mahzur var. Türkiye burjuvazisinin en Atlantikçi kesitleri dahi bu çeşit bir yönelime girilmesini istemiyor. Türkiye iktisadının güçteki Rusya bağımlılığını bir kenara koyduğumuzda ana partneri olan Avrupa ve Kuzey Amerika’ya mutlak siyasal ve ekonomik angajman durumunda vites küçültmek zorunda kalacağını herkes biliyor. Hasebiyle batıyla tansiyonların düşürüldüğü lakin bunun dışında elde edilen hareket alanının korunduğu bir konumlanış TÜSİAD dahil, bütün sermaye etraflarının isteği. Burada sanıldığı üzere yeşil, sarı, mor sermaye ayrımı yok…
Herkes Macaristan’da Orban’ın 6’lı muhalefete karşı muvaffakiyetini konuşuyor. Sıkıntı çok açık, ABD ve Avrupa Birliği’nin kendilerine bağladıkları üçüncü ve hatta ikinci nesil ülkelere sunabileceği hiçbir şey kalmadığı için Orban ve başka sağ popülist önderler kazanıyor.
Macaristan Avrupa Birliği’nden kopamaz, ülke iktisadına, sermayenin yapısına bakarsınız bunu çabucak anlarsınız. Lakin Macaristan’da hükümet yavaş yavaş gelişen Macar sermayesine alan açabilmek için, ülkeyi kendi art bahçesine çeviren Alman ve öteki AB şirketlerinin alanını azıcık da olsa kısıtlamak zorunda. Avrupa Birliği, bu süreci durdurmaya çalışıyor lakin beceremiyor.
Beceremezler.
Çin Halk Cumhuriyeti ekonomik, Rusya siyasi ve askeri açıdan batı ile münasebetlerde elini güçlendirmek isteyen bütün ülkeler için kıymetli imkanlar sunuyor. Bunun halka bir faydası yok, zira sömürü münasebetleri değişmiyor, derinleşmeye devam ediyor, bir de üstüne “milliyetçilik” ayağına, özgürlükler daha da kısıtlanıyor.
Türkiye’ye gelelim. Ülkenin dünya ile bağına dair iki yönelimin çaba halinde olduğu söyleniyor. Atlantikçiler ve Avrasyacılar.
Bu taraflaşmanın işverenler ortasında gerçek karşılığı olmadığını az evvel söyledim. Lakin devlet bürokrasisinde ve siyasette bu iki eğilimden kelam etmek mümkün elbette. Bu iki eğilimin gerçekte birbirlerine karşı olup olmadıklarını, ne manaya geldiklerini filan bir kenara bırakıyorum. Bugünün siyasal magazininde dillendirilen saflaşmayı data alalım. Bir an için.
Millet İttifakı içinde düşük yoğunlukla Avrasyacılar da olduğunu söyleyebiliriz. Lakin 4’lü ya da 6’lı ittifak baskın bir biçimde Batıcıdır, Atlantikçidir. O denli ki, Ukrayna krizinde Rusya’ya karşı neredeyse savaş ilan etmek istemişlerdir.
İktidar bloku ise rivayet o ki, ikiye bölünmüş ve dişe diş bir uğraşa tutuşmuştur. Hatta liberallere nazaran Erdoğan’ı Avrasyacılar tutsak almış, parmaklarında oynatır hale getirmiştir.
Oysa gerçek bu değildir. Şu anda Türkiye’de tertip, Atlantikçi ya da Avrasyacı bir kavşakta değildir. Yapısal olarak esasen Batı’ya eklemlenmiş Türkiye kapitalizmi, kendisine hareket alanı açabilmek için hem Atlantikçi hem de Avrasyacı takımları (güvenlik bürokrasisi başta olmak üzere) yönetebilen bir iktidara ihtiyaç duymaktadır.
Erdoğan bu mevzuda maharet kazanmıştır. Birbiriyle savaşan iki ülkenin önderinden de “samimi” övgüler alması, bunun ispatıdır ve hafife alınmamalıdır.
Beceri Erdoğan ile de sonlu değildir. Şu anda “Saray” diye kodlanan yapının stratejik aklı açısından kilit ögeler olan Kalın ve Akar üzere isimler, bütün NATO’culuklarına karşın, Avrasyacılardan iktidar ismine faydalanmak için büyük efor harcamaktadır.
Zor değil zira ortada sınıfsal bir çelişki yoktur, kelam gelimi bir periyot ileri sürüldükten sonra geriye çekilen Mavi Vatancıları “devlet hizmeti”nde diğer biçimlerde kıymetlendirmek için Türkiye’de oldukça imkan var! Sermayenin çıkarlarını ulusal çıkar diye pazarlama hususundaysa engin bir deney birikmiş durumda memlekette.
Emin olun, AKP iktidarı bu kelamını ettiğim beceriyi elde etmemiş olsa, yani devrin ruhunu muhalefetten daha âlâ okumasa, şu anda çoktan dağılmıştı. Bu ekonomik şartlara karşın hükümet bir biçimde ayaktaysa bunun nedeni Türkiye kapitalizminin memleketler arası ve bölgesel yeri ve gereksinimleri konusunda sistem muhalefetinden çok daha berrak bir fikre sahip olmasıdır.
Hükümetin Biden’in başkanlığıyla birlikte sessiz sedasız gerçekleştirdiği Batı’yla yumuşama atılımları, Türkiye’de sermaye etraflarını ziyadesiyle keyifli etti. Bu atılımlar devam da edecek. Lakin birebir çevreler, AB’nin Türkiye’ye açacağı kapıların asla yetmeyeceğini de bir defa daha görmüş oldu. Bu nedenle AKP’nin keskin bir dönüş yaparak 20 yıl evvelkine emsal bir Amerikancı-Avrupacı yönelime girmesini istemiyorlar.
Bütün bunların halkımız açısından bir değeri var mı?
Bu soruya cevap verecek yerimiz kalmadı; bir diğer yazının konusu olsun.
Muhalefetle başladık, onunla bitirelim.
Atlantik’ten üflenen rüzgar size yetmeyebilir!
Kaynak: (BHA) – Beyaz Haber Ajansı
